Dr. mr. Rinus Otte, heeft hij schuld aan de moord op Anne?

Vandaag tijdens de eerste dag van de rechtszitting van Michael P. komt het beeld van een gewetenloze moordenaar aan het licht. Hij is precies geïnstrueerd wat hij beter wel en niet kan zeggen. Ergens probeert hij nog de schuld bij Anne te leggen omdat ze de politie wilde bellen of omdat ze om hulp riep. Wanneer de rechter er rechtstreeks naar vraagt beseft Michael P. dat dit geen goed verhaal is en antwoordt. "Ik heb de fouten gemaakt, zij heeft niets verkeerd gedaan". Opvallend vaak kan hij zich zaken "niet meer" herinneren. Selectief geheugenverlies.

Vaak vraag ik me af hoe je als redelijk mens tegelijk advocaat kunt zijn. Om dit soort mensen op een dergelijke manier te helpen moet je niet veel last van je geweten hebben. De goedpraterij dat iedereen recht heeft op de goede verdediging gaat er bij mij niet in. Een goede verdediging is in mijn ogen ervoor zorgen dat feiten gepresenteerd worden zoals ze zijn zonder truckendoos. Niemand is gediend bij het achterhouden van informatie zoals; waar de persoonlijke spullen van Anne zijn gebleven.

Talrijk zijn de uitspraken van de verdachte waaruit blijkt dat hij compleet gestoord is. Ook tijdens de eerdere zaak van de dubbele verkrachting op 2 minderjarige meisjes. Toch heeft het hof onder voorzitterschap van dr. mr. Rinus Otte gemeend 5 jaar strafvermindering te moeten toepassen op een eerder opgelegde straf van 16 jaar. Draagt dr. mr. Rinus Otte hierdoor schuld aan de moord op Anne. Zeker niet! Is hij verantwoordelijk? Zeer zeker wel! Terecht dat de vader van Anne vraagt om zijn aftreden. Ook rechters moeten ter verantwoording geroepen kunnen worden wanneer ze overduidelijk gefaald hebben. Wat mij echter opvalt is dat de media zeer terughoudend is in de ondersteuning van zijn verzoek. Bij Halbe Zijlstra ging dit nog anders, terwijl het nu echt ergens over gaat.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Bestaat er nog zoiets als een onschuldige Jood?

Afbeelding
Over morele asymmetrie, diaspora-solidariteit en de prijs van zwijgen Terwijl Gaza in puin ligt en de wereld toekijkt, blijft een ongemakkelijke vraag hangen in de lucht: wie draagt verantwoordelijkheid voor het geweld dat zich onder de vlag van Israël voltrekt? De Israëlische regering? De militaire commandanten? Of ook de Joodse diaspora, die in veel Westerse landen een diepe culturele, religieuze en politieke band met Israël onderhoudt? Het is een vraag die zelden hardop gesteld wordt. Want waar Hamas zonder nuance wordt weggezet als een terroristische organisatie, zonder onderscheid tussen haar politieke en militaire tak, wordt van critici van Israël verwacht dat ze hun woorden zorgvuldig omwikkelen met disclaimers, gevoeligheden en historische context. Die asymmetrie is geen toeval. Ze is het resultaat van decennia van framing, lobby en ideologische conditionering. De Joodse diaspora is geen neutrale toeschouwer. In landen als de Verenigde Staten, Frankrijk, Canada en Nederland zij...
Meer lezen

De Joodse Diaspora en Gaza: Een Morele Spiegel

Afbeelding
Terwijl Gaza brandt en de wereld toekijkt, blijft één vraag onderbelicht: in hoeverre draagt de Joodse diaspora verantwoordelijkheid voor het Israëlisch beleid dat tot zoveel menselijk leed leidt? Het is een ongemakkelijke vraag, juist omdat ze raakt aan identiteit, solidariteit en de grenzen van morele betrokkenheid. De Joodse diaspora is geen homogene groep. Van progressieve activisten tot conservatieve gemeenschappen, de meningen over Israël lopen sterk uiteen. Toch is het onmiskenbaar dat Israël al decennialang kan rekenen op brede steun vanuit diaspora-organisaties. Financiële bijdragen, politieke lobby, en culturele legitimatie vormen een fundament waarop Israël zijn internationale positie heeft gebouwd. Organisaties zoals AIPAC in de VS, CIJA in Canada en vergeet niet CIDI in Nederland hebben jarenlang het Israëlische beleid verdedigd en beïnvloed. Deze steun is niet per se een expliciete goedkeuring van elk beleid, maar ze creëert wel een klimaat waarin kritiek wordt afgezwakt ...
Meer lezen

De sluipende invloed van het CIDI

Afbeelding
Van herinnering naar repressie: hoe het CIDI via de VVD het publieke debat gijzelt Het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) werd in 1974 opgericht, in een tijd waarin de herinnering aan de Holocaust nog rauw was en Israël in Nederland brede sympathie genoot. De organisatie presenteerde zich als een waakhond tegen antisemitisme en als informatiebron over Israël. In de decennia die volgden, groeide het CIDI uit tot een vaste speler in het publieke debat, met nauwe banden in politiek Den Haag, vooral bij de VVD. Maar wat begon als een nobel initiatief is inmiddels verworden tot een ideologische lobbygroep die het debat over Israël en Palestina niet verrijkt, maar verstikt. Waar het CIDI ooit stond voor documentatie en dialoog, staat het nu voor disciplinering en delegitimatie. Kritiek op Israëlisch beleid wordt systematisch geframed als antisemitisme. Antizionisme een legitiem politiek standpunt wordt gelijkgesteld aan Jodenhaat. En wie zich uitspreekt, riskeert publieke veroo...
Meer lezen