Kijkzo

Van herinnering naar repressie: hoe het CIDI via de VVD het publieke debat gijzelt Het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) werd in 1974 opgericht, in een tijd waarin de herinnering aan de Holocaust nog rauw was en Israël in Nederland brede sympathie genoot. De organisatie presenteerde zich als een waakhond tegen antisemitisme en als informatiebron over Israël. In de decennia die volgden, groeide het CIDI uit tot een vaste speler in het publieke debat, met nauwe banden in politiek Den Haag, vooral bij de VVD. Maar wat begon als een nobel initiatief is inmiddels verworden tot een ideologische lobbygroep die het debat over Israël en Palestina niet verrijkt, maar verstikt. Waar het CIDI ooit stond voor documentatie en dialoog, staat het nu voor disciplinering en delegitimatie. Kritiek op Israëlisch beleid wordt systematisch geframed als antisemitisme. Antizionisme een legitiem politiek standpunt wordt gelijkgesteld aan Jodenhaat. En wie zich uitspreekt, riskeert publieke veroo...

Over morele asymmetrie, diaspora-solidariteit en de prijs van zwijgen Terwijl Gaza in puin ligt en de wereld toekijkt, blijft een ongemakkelijke vraag hangen in de lucht: wie draagt verantwoordelijkheid voor het geweld dat zich onder de vlag van Israël voltrekt? De Israëlische regering? De militaire commandanten? Of ook de Joodse diaspora, die in veel Westerse landen een diepe culturele, religieuze en politieke band met Israël onderhoudt? Het is een vraag die zelden hardop gesteld wordt. Want waar Hamas zonder nuance wordt weggezet als een terroristische organisatie, zonder onderscheid tussen haar politieke en militaire tak, wordt van critici van Israël verwacht dat ze hun woorden zorgvuldig omwikkelen met disclaimers, gevoeligheden en historische context. Die asymmetrie is geen toeval. Ze is het resultaat van decennia van framing, lobby en ideologische conditionering. De Joodse diaspora is geen neutrale toeschouwer. In landen als de Verenigde Staten, Frankrijk, Canada en Nederland zij...

Terwijl Gaza brandt en de wereld toekijkt, blijft één vraag onderbelicht: in hoeverre draagt de Joodse diaspora verantwoordelijkheid voor het Israëlisch beleid dat tot zoveel menselijk leed leidt? Het is een ongemakkelijke vraag, juist omdat ze raakt aan identiteit, solidariteit en de grenzen van morele betrokkenheid. De Joodse diaspora is geen homogene groep. Van progressieve activisten tot conservatieve gemeenschappen, de meningen over Israël lopen sterk uiteen. Toch is het onmiskenbaar dat Israël al decennialang kan rekenen op brede steun vanuit diaspora-organisaties. Financiële bijdragen, politieke lobby, en culturele legitimatie vormen een fundament waarop Israël zijn internationale positie heeft gebouwd. Organisaties zoals AIPAC in de VS, CIJA in Canada en vergeet niet CIDI in Nederland hebben jarenlang het Israëlische beleid verdedigd en beïnvloed. Deze steun is niet per se een expliciete goedkeuring van elk beleid, maar ze creëert wel een klimaat waarin kritiek wordt afgezwakt ...